Afspraak is afspraak! Of toch niet?
(ook) een verhaal over de N33
Gisterochtend (woensdag 20 januari) stond mijn telefoon roodgloeiend. Zowel via de app alsook door “gewoon te bellen” wisten een aantal leden van SBE mij te vinden. Dat op zich is niet uniek. Soms is de aanleiding iets van een crisis, maar ook als we de dag er voor samen iets goeds hebben beleefd en nog even willen nagenieten. Zo gaat dat in een vereniging waarvan de basis ligt in betrokkenheid. In ons geval is dat de betrokkenheid bij de Eemsregio; Delfzijl en de Eemshaven.
Dit keer was de aanleiding het bericht dat 2/3 deel van het budget voor de verdubbeling van de N33 gebruikt wordt om de aanleg van de Ring Groningen vlot te trekken. Alle leden die contact met mij zochten waren boos. Erg boos. En de reactie van SBE in de media vonden ze “veel te soft en meegaand”. Als ik vervolgens uitleg dat er nu geen alternatieven zijn die beter uitpakken, dat we nu in ieder geval nog 30 miljoen hebben, dat de provincie echt aan de bak moet om de overige middelen te vinden, heeft iedereen begrip. Maar de boosheid wordt niet minder. En ik begrijp dat als ik de argumenten van de betrokken leden op een rij zet.
Het is natuurlijk te zot voor woorden dat een haven- en industriegebied zoals we in Delfzijl en in de Eemhaven hebben, alleen bereikbaar is via een N33 met twee rijbanen. We zijn daarmee uniek in Nederland. Kijk bijvoorbeeld bij onze buren in Friesland waar de haven van Harlingen met 4 banen bereikbaar is. Daarom heeft onder andere SBE jaren geleden ook alle pijlen gericht op de verdubbeling. In een afspraak met de Provincie hebben we de verbetering van de N361 toen laten varen in ruil voor een dubbele N33.
Ondertussen huisvesten de havens in Noord Groningen de snelst groeiende industrie clusters, snel groeiende offshore wind bedrijven en vanuit haar historie een prachtige logistieke sector. Samen bieden ze direct en indirect werkgelegenheid aan bijna 15.000 medewerkers. Maar bovenal vervullen de bedrijven een sleutelrol in de energie- en grondstoffentransitie. Miljarden investeringen worden de komende jaren gedaan in groene chemie, groene energie, groen transport en waterstof. Dat is natuurlijk ook de reden waarom er zo’n breed draagvlak is voor de N33. Zelfs de ANWB heeft met de bewegwijzering in de provincie al een voorschot genomen op een verdubbeling. Alle pijlen wijzen naar het grootse verkeersplein bij Zuidbroek. Maar anders dan de borden doen vermoeden stuit de chauffeur daar op een tweebaans-N33 naar het Noorden.
Bovenstaande argumenten die de leden mij voor de voeten legden zijn natuurlijk heel erg waar. En ik merkte dat mijn uitleg over de keuze van onze koers zorgde voor een afstand. De afstand tussen politiek en maatschappij. Misschien zelfs een afstand tussen Stad en Regio. Al kan ik kan uitleggen waarom in dit geval afspraak niet altijd afspraak is, eerlijk is het niet. Bovendien bevestigt het elk vooroordeel en dat maakt mensen boos. Terecht en oprecht boos omdat de regio waar zij voor staan tekort gedaan wordt.
Dus toen ik na 21 minuten wachten voor de brug in de N33 bij Appingedam, na het passeren van 4 schepen, mijn auto weer in beweging zette, stelde ik vast dat de Provincie Groningen een stevige ereschuld uit heeft staan in Noord Groningen. Bij de bedrijven, de gemeenten en alle inwoners. Die wordt alleen ingelost als de N33 zonder veel vertraging alsnog gerealiseerd wordt. Zoals afgesproken dus. En als dat klaar is moeten we het ook eens hebben over die brug. Onze buren in Friesland bouwen aquaducten.
